لحظه به لحظه مهاجرتم از ایران به ترکیه و کانادا

لحظه به لحظه مهاجرتم از ایران به ترکیه و کانادا

نویسنده : ابی فیشر

سلام دوستان عزیز این مقاله راهنمای مهاجرت نیست فقط داستان مهاجرت من از ایران به ترکیه و بعد به کاناداست به صورت لحظه به لحظه!!! شاید گوشه های از این داستان بتونه شما را راهنمایی کنه ولی اصلا به صورت منبع استفاده نکنید ، این داستان یه ماهیگیره که مهاجرت می کنه بتونه به هدفش برسه. . .

ایران بودم همش سعی در این داشتم که روشی مناسب پیدا کنم تا بتونم برای زندگی به کشور های دیگه برم و تحقیق های بسیاری داشتم ولی همیشه به در های بسته رو به رو می شدم . . .

شنیده بودم تو ترکیه سازمانی هست به نام un   که همون سازمان ملله که به کسانی که پناهنده میشن کمک می کنه تا به کشوری که دوست دارن اونارو به رسونه ، و می دونستم که روند پناهنده شدن تو کشور ترکیه یه مراحلی داره و هی تحقیق می کردم از دوستان که زندگی تو ترکیه به چه شکلیه و نظرات گوناگونی رو میشنیدم مثبت و منفی ولی سعی داشتم که تجربه کنم که زندگی تو ترکیه و پناهندگی به چه صورته مجرد بودم و چیزیبرای از دست دادن نداشتم خودم بودم و خدای بالای سرم ، اطلاعاتم از ترکیه به این اندازه بود که چندتا شهر اسمشو شنیده بودم که هست به نام آنکارا ، استانبول و انتالیا و دیگه اطلاعاتی نداشتم و با همین اطلاعات و یه نقشه که از اینترنت پرینت گرفتم راهی ترکیه شدم و فقط قبل از اون هزینه بلیط پرواز رو داشتم و پول دوماه خرج کرایه خونه و خوردو خراک از قبل پاسپورت داشتم و تنها کاری که باید انجام می دادم بلیط بگیرم به مقصد ترکیه بدون ویزا چون همون بلیطه خودش سه ماه ویزا روش بود و من می تونستم قبل از اینکه خودمو به صورت پناهنده به دولت ترکیه معرفی کنم 3 ماه می تونستم قانونی ترکیه به مونم و برگردم تازه وقتی رفتم بلیط پرواز بگیرم بهم گفتند چرا می خوای بلیط یک طرفه بدون برگشت بگیری و مجبور شدم بلیط دو طرفه رفت و برگشت بگیرم تا راحت تر بهم بلیط بفروشن ولی شنیده بودم یک طرفه هم میدن فقط بلیط رفت ولی اون روزشانص با من نبود و من یه بلیط مستقیم از شیراز به استانبول و استانبول به آنکارا گرفتم و با یه کوله پشتی و حدود یک میلیونو نیم از ایران خارج شدم و اکثر لوازم من هم لوازم ماهیگیری بود به همراه لباس های ماهیگیری و طعمه ها و قلاب و . . .

زمانی که سوار هواپیما شدم آخرین لحظه ای که چرخ هواپیما داشت از روی آسفالت های فرودگاه شیراز بلند می شد با خودم می گفتم کجا دارم میرم اصلا برای چی زدم بیرون و تمام فکر با خانوادم بود که همگی اونارو تو فردگاه برای آخرین بار داشتم می دیدم هنوزم هنوز آخرین عکسی که از بابام گرفتم در حال خدا حافظی اون آخرین باری بود که بابامو دیدم . . . .

دیگه دیر بود برای پشیمون شدن چون آخرین لاستیک چرخ هوا پیما از روی زمین به هوا بلند شده داشتم زیر پام شیرازو می دیدم که هر لحظه نقطه ای کوچک تر میشد تا اینکه میون ابرها ناپدید شد . . . .

ساعت ها تو هواپیما سر در گم نشسته بودم تا اینکه اعلام کردند داریم رو فرودگاه استانبول روی زمین میشینیم واقعا استرس داشتم چیکار باید کنم منو یه کوله پشتی و یه کیف ماهیگیری تمام اون چیزی که همرام داشتم .  .. تو راه رو های فرودگاه بزرگ استانبول بازبون گنگ اصلا فکر می کردم کرو لالم با اشاره پلیس های فرودگاه منو به سمت پرواز بعدی به سمت آنکارا هدایت می کردند . . .

تا به پرواز دوم رسیدم همون روز بود روی همون بلیط اول این دو پرواز بود و برای بار دوم در همون روز سوار هواپیما شدم و مسیر استانبولو به سمت آنکارا رو رفتم . . .

تو فروگاه آنکارا یه آدرسی بهم داده بودند که نوشته بود به فلان قسمت فرودگاه برو واز تاکسی بخواه تا تورو به فلان آدرس به بره که اون آدرس سازمان un بود همون جای که پناهنده ها برای اولین بار پناهندگی خود رو اعلام می کنند و من به اون آدرس رفتم اینگار آدم های کرو لال اون کاغذ رو نشون تاکسی ها می دادم تا اونا منو به اون آدرس به برن با دوستانم که هماهنگ کرده بودم آدرس یه هتل خیلی ارزون به من معرفی کرده بودند شبی 30 لیر تا یک شب رو قبل از معرفی خودم به سازمان un  اون هتل استراحت کنم و از اینترنت اون برای رابط بر قرار کرند انجام بدم راستی موبایل هم داشتم و خیلی شارژش کرده بودم و به مدت کوتاهی مثلا یک ماه تو ترکیه هم آنتن می داد هم می تونستم زنگ بزنم و هم زنگ می خورد ولی خط ایران بود . . .

شب اول تو هتل هم به پایان رسید فردای همون روز رفتم به سمت آدرس سازمان un  که آدرسش نمی دونم محله سنجاقک بود بعد ها این سازمان آدرسش تغیر کرد و رفت زیر نظر آسام ولی اون زمان ها من به سازمان un  معرفی کردم خودمو . . .

وقتی اون سازمان رو پیدا کردم با یک صف بسیار طولانی رو به رو شدم که توی صف اکثر پناهنده ها ایرانی افقانی و عرب بودند همگی از کشور های جنگ زده و قعطی زده و کشور عزیز خومون ایران با صد ها مشکل همگی توی صف برای اعلام پناهندگی خود اونجا حضور داشتند . . .

نفر جلوی من و عقبی من ایرانی بودنند همگی جوری حرف می زند که انگار سیاسی هستند و برای مشکل سیاسی پناهنده شدند و چند نفر هم مثل اینکه از دین و مذهب حرف می زند اصلا بی خیال بهم گفته بودند که اصلا با کسی حرف نزنم و به کسی توجه نکنم و کارم به کار خودم باشه و همین جور صف داشت جلو می رفت و نوبت من می شد . . .

تا اون جای که من اطلاعات داشتم و بهم اطلاعات داده شده بود این قسمت که من در صف اون وایساده بودم مخصوص اعلام پناهندگی بود و تشکیل استارت پناهندگی بود و در این قسمت شهری به شما اعلام می شد که برای زندگی و گزراندن دوران پناهندگی شما به اون شهر می رفتید و شما حق انتخاب و پیشنهاد دادن دارید ولی تصمیم کلی رو اون دفتر می گرفت و برای مثلا چون من آشنای درجه یک تو یکی از شهر های ترکیه داشتم و کپی اون برگه اقامت پناهندگی رو به اونا اعلام کردم و نشون دادم اونا منو به اون شهری که دوست داشتم معرفی کردند و در اون ملاقات اول یه مختصر درباره این که چرا پناهنده شدم رو از من خواستند و من مشکل خودمو تو چنتا کلمه بیان کردم و اولین تاریخ رو به من همون لحظه ازطریق برگه ای که به من داده شد اعلام کردند که متعلق به پیش مصاحبه بود مصاحبه ای که در ان من مشکلات خودمو بیان می کردم و پرونده سازی می شد برای ادامه مصاحبه ها و دفاع خودم از پروندم و وقتی که کارم اونجا تموم شد اولین شانص زندگیمو اوردم و تاریخ مصاحبم افتاد با اون کسی که معرفی کردم یعنی اون روز اکثر تاریخ مصاحبه یک تا دوساله می گرفتند ولی من تاریخ مصاحبه دوماهه گرفتم و خیلی خوشحال بودم که خدا داشت کمکم می کرد البته چون پرونده من متصل شد به پرونده اون کسی که اعلام  کردم اون زمانی که اون نفر طی کرده بود تو چند ماه اخیر من اون زمان و مدت رو دور زدم و وبه اونا ملحق شدم و خیلی خوشحال بودم و با در دست داشتند مدرک اولیه پناهندگی به سمت اون شهری که معرفی شده بودم حرکت کردم با اتوبوس و آدرس رو هم مثل همیشه روی کاغذ داشتم . . .

رفقا به بخشید واقعا بعضی از اطلاعات من خیلی خیلی شخصیه و من نمی تونم اونارو به کسی بگم حتی به پدر و مادر اگه می بیند در باره نحوه ارائه پروندم و اطلاعات پروندم چیزی نمی نویسم فقط به خاطر همینه. . .

تا الانشم هیچ دوغی به کسی نگفتم برای همینه با خیال راحت درباره پناهندگیم می نویسم !!!

من با یه کلوله پشتی و یه کیف ماهیگیری سوار اتوبوسی شدم که منو به سمت شهری که معرفی شده بودم هدایت می کرد ساعت های زیادی رو تو اون اتوبوس بودم واقعا خسته کننده بود تا اینکه به شهر معرفی شده خودم رسیدم و خیلی خوشحال بودم که دوستانم در اون شهر منتظر من بودنند و خیلی خوشحال بودم از قبل خونه اجاره کرده بودند و منتظر من بودند ولی اطلاعات دقیق و کامل از خونه اجاره کردن در اختیار شما قرار می دهم.

خوب من اعلام پناهندگی کرده بودم و یه شماره پرونده و یه تاریخ مصاحبه به من داده بودند و یه شماره موبایل که از ترکیه خریده بودم یه شماره دائم به اونا ارئه دادم تا همیشه منو از روند پرونده در جریان بزارن و مرحله بعدی که باید انجام می دادم این بود که خودمو به پلیس شهری که در اون جا باید زندگی می کردم نشون بدم و یه قرار ملاقات بزارم که این قرار با مراجع اولیه من به پلیس اعلام کردند که من فلان تاریخ خودمو به پلیس معرفی کنم این مراجع به پلیس فقط برای تشکیل پرونده من در اون شهر بود و هیچ ربطی به روند پرونده من در سازمان ملل نداشت و بیشتر برای نظارت پلیس بر زندگی من و یه چیزای مثل حاضر غیاب من در شهر بود اون زمانی که من به پلیس در تاریخ معین شده حضور پیدا کردم پاسپرت من از من گرفته شد و یه کاغذ پرس شده بهم دادند که بهش می گفتند کملیک یا همون شناسنامه سفید که مشخصه من و اطلاعت فردی من روش نوشته شده بود و تعدادی عکس از من گرفته شد مثل عکس های که از جانی ها گرفته میشن برای سابقه زندان از چپو راسنت جلو و عقب و همه ضوایع . . .

باید هفته ای یک بار می رفتم امضا و خروج از شهر باید با مجوز اونا انجام می شد برای من زیاد مهم نبود چون خداییش خیلی غیبت کردم برای امضا ولی با زبون بازی بهشون گفتم که گیر بودم و حدود 40 یا 50 بار هم از شهر بودن مجوز خارج شدم و برای ماهیگیری اینو اونور رفتم و مشکلی برام به وجود نیومد چون آدم شری نبود که با پلیس در گیر بشم و همه می دونستند ماهیگیرم اگه ازشهر هم خارج میشم دارم میرم طبیعت نه قاچاقچی هستم نه دزد نه کلاهبردار فقط دارم میرم ماهیگیری برای همین زیاد روم زوم نبودند تازه یه پلیس بهم گفت تو چه پناهندهی هستی که داره شبکه ماهواره ای ترکیه فیلمای ماهیگیریتو پخش می کنه . . . .

خوب مراحلی که با هم طی کردیمو مرور می کنیم اولین مرحله این بود که به دفتر سازمان ملل به انکارا رفتم و یه شماره پرونده گرفتم و شهرمو برای اقامت مشخص کردم و بعد به اون شهر رفتم وپیش مصاحبه پلیس انجام دادم که فقط برای تشکیل پرونده اقامت اون شهر بود راستی درباره پیش مصاحبه پلیس باید بگم تمرین خوبی برای پرونده شما هستد زیرا شبیه به پیش مصاحبه اصلی شما در سازمان ملل می باشد همون سوالاتی که در پیش مصاحبه پلیس به صورت فرمالیته از شما می پرسند همون سوالات رو در مصاحبه اصلی با سازمان ملل هم از شما می پرسند که سوالات این بود

چرا از ایران فرار کردی ؟

و اگه بر گردی ایران چه اتفاقی میوفته ؟

این دو سئوال همون سوالات اصلی سازمان ملل بود که همه پناهنده ها با این دو سئوال سرکله می زنن و ازخودشون دفاع می کنند . . .

تاریخ پش مصاحبه من معلوم بود که فلان تاریخه و چند ماه بعد نوبت پیش مصاحبه من با سازمان ملل بود و میون این روند ها ما زندگی عادی خودمونو در ترکیه می گزروندیم و کار می کردیم یا خوش می گزروندیم یا همش خونه بودیم خوب برای کرایه خونه اگه خونه بدون اشیا بود می تونستید به حدود میانگین 300 لیر در ماه یه خون بزرگ بودن اشیا کرایه کنید و اگه خونه با اشیا به صورت آپارتمان می خواستید با میانگین پول 500 یا 600 لیر در ماه می تونستید یه خونه با اشیا و حتی پول آب واینترنت و برق هم با ساحب خانه بود که بهش می گفتن هر شیع داهیل . . .

با 100 یا 150 لیر در ماه می تونسیم خرج خوراک خودمون وپوشاک خودمون تامین کنیم گهگداری پول از طرف دوستان می رسید گهگداری هم دوستان کمک می کردند گهگداری هم پول از ایران می رسید هی خدارو شکر زندگی می گذشت ولی خدارو شکر بودن هیچ پسندازی و پول قبلی زندگی می کردم تو ترکیه .  ..

هی خونه عوض می کردیم مثلا اونجا گرمایشیش بد بود اون ساختمون به خاطر یه چند نفر ایرانی همه رو ریختن بیرون اون ساختمون ایرانی ها کرده بودند پاتوقو و از این حرف ها هی مجبور بودیم خونه عوض کنیم تا تو یه محله ثابت موندیم جای که کمتر همسایه ایرانی داشتیم تازه چند بار هم یه دوست ایرونیمون پولمون خردو  فرار کرد البته از این اتفاقات زیاد میوفته باید مواظب باشید اگه زبون ترکیتون قوی باشه خوب زندگی می کنید و گرنه اگه زبون ترکی شما بد باشه همیشه عقب می مونید پس حتما کلاس برید و رفیق ترک پیدا کنید خدایش چند جا کار کردم پولمو خردند ندادن . . . .

داشت زمان پیش مصاحبه اصلی با سازمان یوان فرا میرسید و به صورت کلی برای اون مصاحبه ها باید خودمونو به آنکارا به دفتر سازمان ملل معرفی می کردیم و می رفتم به اونجا با هزینه خودمون ولی من خیلی خوشانص بودم که یه گروهی ازسازمان ملل به شهر ما اومدند برای پیش مصاحبه اصلی که محل برگزاری پیش مصاحبه من در همون پلیس شهر انجام شد و نماینده های یوان به همراه مترجم به زبان های مختلف در یک اتاق با پناهنده ها مصاحبه انجام می دادندو در پیش مصاحبه اصلی یک برگه به من داده شد که روش دو تا سوال نوشته بود که باید مختصر می نوشتم چون روی همون چیز های که می نوشتی سئوال از شما یه روزی می پرسند و نباید زیاد گیج کننده باشه و این دوسئوال این بود

چرا از ایران فرار کردی ؟

و اگه بر گردی ایران چی می شه ؟

این دو سوال رو هر کدوم رو در چهار خط توضیح دادم تمام پناهنده ها عادت دارن از قبل از مصاحبه نوشته های خودشونو مکتوب می کنندو هی مرور می کنند مثل شب امتحان من فقط یک شب قبل از اون نوشته هامو مرور کردم چون نه دروغی در کار بود نه کلکی من تمام وقایع زندگیمو تو چهار خط به سفیر سازمان ملل نوشتم و اون برگرو تحویل دادم یا همون لحظه یه تاریخ برای مصاحبه بعد اعلام می کردند یا بعدن از طریق تماس تلفنی تاریخ مصاحبه بعد رو اعلام می کردند.

خوب پیش مصاحبه اصلی هم تموم شد و در این پیش مصاحبه ما تشکیل پرونده ای می دادیم تا در مصاحبه بعدی که به نام مصاحبه اصلی معروف بود تا بتونیم از پرونده ای که تشکیل دادیم دفاع کنیم . .

تا الانش خیلی خوشانص بودم که هم تاریخ پیش مصاحبم همون پیش مصاحبه اصلیم خیلی جلو افتاد هم هم پیش مصاحبه اصلیم تو شهر خودم انجام شد و تاریخ مصاحبه اصلی هم زیاد دور نبود 8 ماه بعد بهم دادن باز خوشحال بودم چون روند پروندم در حال انجام شدن بود و تو واین هشت ما کاری جز کار کردن و ماهیگیری و گذران زندگی نداشتم . . .

خدایش از آینده خودم خبر نداشتم آیا پرونده من در مصاحبه اصلی قبولی می گیره یا نه اگه قبول نشدم باید چیکارکنم یعنی باید برگردم ایران یا دباره سعی تلاش کنم اصلا لحظات مرگباری رو داشتم پشت سر می گزاشتم اصلا نمی دونستم فردا قراره چه اتفاقی بیوفته، اصلا نمی دونستم فکرشو کنم آیا روزی می تونم ترکیه رو به مقصد کشور سوم ترک کنم یا نه اینقدر نا امید بودم که به فکر زندگی دائم تو ترکیه بودم با خودم می گفتم اگه پروندم قبول نشه همون ترکیه می مونم و زندگی می کنم همین جا هم زیباست و خوبه برای زندگی ، تو تمام مراحل زندگیم هیچ وقت نزاشتم از یاد خدا قافل بشم و همیشه با امید به خدا پیش می رفتم برای همین همیشه خدا کمکم می کرد . . .

کم کم داشت لحظه مصاحبه اصلی فرا می رسید روزی که باید می رفتم از پروندم دفاع می کردم چیز های که در پیش مصاحبه اصلی نوشته بودمو با ید در مصاحبه اصلی از اونا دفاع می کردم . . .

یه وکیل جلوم نشسته بود و یه مترجم ، اونا سعی داشتن هی با حرف های که من می زنم توش سئوال طراحی کنند و هی به پیچند به بینن حرف هام حقیقت داره یا نه و از اول زندگیم سئوال پرسیدند تا اون لحظه ای که اون جا بودم و حدود 2 ساعت طول کشید مصاحبه اصلی و در پایان مصاحبه یه آدرس سایتی دادند و گفتند از اونجا می تونی منتظر جواب پروندت باشی و واقعا کشنده بود اون انتظار هر هفته می رفم تو سایت می دیدم آبدیت شده ولی جوابی نیست ماها انتظار  و بلا تکلیفی خیلی کشنده بود خیلی وقت ها بیخیال می شدم و اصلا سایت رو چک نمی کردم و همش می رفتم ماهیگیری و می گفتم کون لغشون هرچی می خواد بشه الانو عشقه من میرم ماهیگیری . . .

ای خدای من 4 یا 5 ماه گذشت ولی هنوز جوابی در یافت نکردم اصلا داشتم دیونه می شدم همش استرس و ترس داشتم تا اینکه مثل الان با دودستم چشمامو گرفتم تا جلوی سیل اشکلمو بگیرم چون تو سایت جواب قبولی پرودنم اومده بود اینقدر گریه کردم که همه هم اتاقیام خیلی برای روحیه من نگران بودند همه می گفتند ابی خوشحال باش این که گریه نداره تو قبول شدی باید خوشحال باشی ولی نمی دوستند گریه خوشحالیه والانم که دارم دربارش می نویسم همون اشک ها تو چشم جاریه و دارم از خوشحالی گریه می کنم چون تازه پرونده من قبول شده بود و تازه به عنوان یه پناهنده منو میشناختند و قبل از قبولی فقط یه پناهجو بودم . .  .

بعد از یک هفته از قبولی پناهندگی یا همون جواب مصاحبه اصلی همه چیز به روند عادی خودش برگشت همون انتظار همون استرس ها همون بلا تکلیفی و هزاران علامت سوال دیگه . . .

بعد از مصاحبه اصلی و جواب قبولی باید منتظر تماس اونا می شدم برای تایین کشوری ، در اون مرحله کشوری که قرار بود برای شما انتخواب شه باید با نتطار مینشستم ، در این مرحله هم ماه ها منتظر ماندم و بلاخره تماس گرفتند و  من خودموتاریخ اعلام کرده بودند به آنکارا رسوندم دفتر سازمان پناهندگی برای مصاحبه کشوری یا همون تایین کشور سوم . . .

همیشه پناهنده ها می تونند یه پیشنهاد داشته باشن ولی تصمیم نهای رو خود سازمان ملل میگیره که تورور کجا بفرستن و پیشنهاد من فقط کانادا بود و دباره به خانه برگشتم و در سایت منتظر جواب کشوری شدم و باز انتظار کشنده و دیگه همه هم خونه ای ها می دونستند که هر خبری می تونه منو دیونه کنه چه خوب و چه بد همه نگرانم بودند که چه جوری خبر ها رو به من بدند . . .

هم خونه ایم که می تونست روند پرونده منو به بینه با اجازه من ،  یه روزی بهم گفت ابی قول می دی گریه نکنی یه خبری بهت بدم من هم گفتم وای بگو دارم می میمرم قول میدم و گفت کانادا قبول شدی وای خدای من یک ثانیه هم از قولم نگذشته بود که دباره ضدم زیر گریه اصلا یه وضعی بودا هی با هر بحونه ای میزدم زیر گریه . . .

بعد از قبولی کشور کانادا دباره به همون سیاه چال پناهندگی برگشتیم و بلا تکلیفی و انتظار های کشنده و چند ماه بعد فرم های کشور کانادا توسط سازمان ملل به آدرس پلیس شهر ارسال شد  و من اون فرم هارو پر کردم و در اون فرم هام می تونستی شهر که دوست داری رو تو کانادا انتخاب کنی البته فقط یه پیشنهاد و انتخاب نهای یا همون تصمیم نهای رو دولت کانادا می گرفت . . . 

هی تو اینترنت تحقیق می کردم کجای کانادا به دردم می خوره و اخر هی میرسیدم به استان برتیش کلمبیا و نکوور . . .

واقعا به خاطر همین تصمیم بود که منو از همه ماهیگیرای روی کره زمین متمایز می کرد نه تو فکر دانشگاه بودم نه کثب کار و درامد و انتخاب محل زندگیم فقط روی نژاد ماهی ها بود چون فهمیده بودم 10 نوع نژاد سالمون میان ایالت برتیش کلمبیا تخم ریزی و بر این اساس من شهر خودمو ونکوور انتخاب کردم . . .

فرم هارو پر کردم و دو نفره  تو این شهر ونکوور پیدا کردم برای اسپانسر شدنم تا راحت تر بیوفتم ونکوور و اسپانسر کارش معونی هست نه مالی فقط در هد راهنمایی به درد می خورد . . .

خوب فرم ها رو پر کردم و منتظر تماس سفارت بودم برای مصاحبه سفیرو مدیکال قبل از پرواز . . .

و زندگی هم ادامه داشت تو ترکیه و ماه ها انتظار اخر تماس گرفتند و من رفتم مصاحبه سفیر و مدیکال در انکارا با تمام هذینه خودم . . .

وای خدای من لحظه های شیرین و به نظر من زیباترین کلام های که تو تاریخ بشریت یه ماهیگیر می تونستید روی کره زمین بشنوه این بود سفیر کانادا می گفت ایران چه کاره بودی و ترکیه چیارا کردی و رفتی کانادا می خوای چیکاره بشی و کدوم شهر می ری و به چه خاطر  !!!!

من در جواب این چهار سئوال گفتم :

ایران ماهیگیری می کردم و ترکیه هم ماهیگیری کردم و کانادا میرم برای ماهیگیری می رم و ونکوور انتخاب کردم فقط برای ماهیگیری !!!!

خلاصه قبول نکرد گفت نگاه بغل دستید کن میره منترال برای دانشگاش اونوقت شما برای ماهیگیری می خوای بری ونکوور و بهم گفت اگه ادامه بدم پروندمو می بنده و در وسط های مصاحبه یک دفعه بهمون گفت تبریک می گم شما از این لحظه به بعد یک شهروند کانادایی هستید و نا گهان دباره من احساساتی شدم و زدم زیر گریه همه متعجب نگاه من می کردند و از احساسات درونی من ، مخصوصا اون سفیره که بهم گفت ادامه بدی و  پروندتو میبندم به وجع اومد تو گریه هام می گفتم با چند تا کلمه ای که بلد بودم انگلیسی ، من خیلی خوش حالم و این گریه های از خوش حالی تشکر تشکر . . .

اصلا اون سفیره که مصاحبه می کرد منقلب شد از حرکت من ، تازه مترجم هم گریش گرفت و فکر کنم این تیکه آخر گریه کردنام به خاطر خوشحالیم از خوشامد گویی سفیر کانادا به من به عنوان شهروند باعث شد منو ونکوور بندازن . . . .

و بر گشتیم خون شهر خودمون و به دنیایی تکراری پناهندگی و منتظر جواب مدیکال یا همون تست های پزشکی که بعد از مصاحبه سفیر دادیم ، که تست مربوط می شده به آزمایش خون و تست ریه و چند مورد دیگه که اون جواب هم خیلی طولانی شد برای من و خیلی ناراحت کننده بود چون اصلا فکر می کردم مشکلی دارم و واقعا هم داشتم و همه جواب قبولی مدیکالشون اومد ، بغیر از من  و بعد ها فهمیدم باید مرحله دوم مدیکالمو برم چون تو خونم دارو های که می خوردم تو آزمایش نشون داده شده بود ،  مرحله دوم مدیکالم روانشناسی بود و اونم به پایان رسید و سر انجام جواب قبولی کامل مدیکالم تو سایت ثبت شد و مجبور شدم دو بار به خاطر مدیکالم به آنکارا سفر داشته باشم با هذینه های خودم واقعا درناک بود پول خیلی کمی داشتم . . .

بعد از جواب مدیکال که از تو سایتی که به ما داده بودن متوجه شدیم منتظر باز شدن سایت پرواز شدیم و بعد از یک ماه سایت پرواز هم باز شد و منتظر تاریخ پرواز شدیم و بلاخره تاریخ پرواز تو سایت درج شد و با این خبر دباره زدم زیر گریه این دفعه خبر رو زمانی شنیدم که وسط خیابون بودم با یه عکاس قرار ملاقات داشتم این هم خونه ای ما می گفت ابی تو آخر چشمات کور میشه اینقدر گریه می کنی به خودت رحم کن . . .

یه تاریخ پرواز 40 روزه بهم دادن یعنی 40 روز بعد باید پرواز می کردم به سمت کانادا شهر ونکوور واقعا خیلی کشنده بود اگه مامانم پیشم نمیومد اون 40 روز حتما ایست قلبی چیزی می کردم از استرس و بلا خره اونم تموم شد و آخر ین مرحله کشنده تصویه حساب با ترکیه بود که بهش چخیش می گفتند که دو روز مونده به پرواز به سختی تونستم تصویه بگیرم واقعا کشنده بود انتظار و بلا تکلیفی چون اگه توصیه با کشور ترکیه و مجوز خوروج نمی یومد پروازت می سوخت و سه روز قبل از پرواز تصویه اومد و من رفتم استانبول برای کلاس قبل از پرواز واقعا چقدر سخت بود داشتم با تمام عزیزازنم تو ترکیه خدا حافظی می کردم واقعا دیگه نمی دونم چقدر صبر و تحمل خدا بهم داده تا الان دیونه نشدم و تونستم تحمل کنم اون همه مشکلات و دوری ، خدایش طبیعت و ماهیگیری همیشه کمکم کرده تو تمام مراحل اینجاست که من به همه انسان های روی کره زمین ثابت کردم که پول نقشی تو خوشبخت  انسان ها نداره چون زمانی که خودمو به هتل سفارت کانادا تو استانبول رسوندم پولم تموم شده و از اونجا به بعد من حتی بودن یک دلار مسیرمو ادامه دادم و توسط سفارت تمام مخارجم از اقامت کوتاه تو هتل استانبول و هزینه جابه جایی تا فروگاه و پراز به سمت آلمان و بعد از اون پرواز به سمت کانادا شهر ونکوور به هزینه سفارت انجام شدو من 16 هزار کیلومترو بودن یه یک دلاری پشت سر گذاشتم البته بعد ها من باید اون هزینه هارو پرداخت کنم اونم به صورت ماهیانه با هزینه کم. . . .

گفتنش راحته ولی فکرش آدمو دیونه می کنه من دقیقا از اینور کره زمین به اون ور کره زمین حرکت کردم با جیب خالی . .

تازه به فرودگاه ونکوور که رسیدم یه زن مهربون منتظرم بود که رو کاغذ اسمو نوشته بود ومنون سوار تاکسی کرد و تمام کار های اقامت رو انجام داد.

من پناهنده وارد کانادا نشدم  من ویزای مهاجرت گرفتم و پناهندگیم همون ترکیه تموم شدو  با ویزای معتبر و به عنوان یه شهروند دائم وارد کانادا شدم.

ارادتمند شما ابی فیشر

کانادا / ونکوور